De Nederlander vraagt om veiligheid tegen overstromingen op collectieve wijze te regelen. Klimaatverandering vraagt op termijn om extra versterkingen van de rivierdijken in ons land. Nu hebben we ver-ingenieurde dijken waar niet op gebouwd mag worden. Door de dijken veel breder te maken worden dijkdoorbraken uitgesloten en daarmee een blijvende economische klap en een onhertelbare deuk in het nationale waterbouw-imago. Brede dijken bieden bovendien ruimte voor wonen, werken, recreëren en transport.
De Deltadijk verenigt twee unieke Nederlandse concepten: de terp en de dijk. Het combineert de wateropgave met de bagger- en bouwopgaven. Het gaat om een dijk van zo'n driehonderd meter breed, die bijvoorbeeld kan worden opgetrokken van zand uit zee of baggerslib. De aanvoer van zand vraagt om een vijfigjarenplan. Een stuikelblok is de bestaande bebouwing naast de dijk: een oplossing is het demonteren en wee opbouwen bovenop de dijk.
Op en achter de dijk ontstaat een leefomgeving die geheel veilig is tegen overstromen. Door de grote breedte van de dijk is er geen kwel meer. De dijk kan in noodgevallen dienen als vluchtroute. De 'terpdijk' of ' klimaatdijk' zorgt voor een verbinding tussen de leefomgeving en het water en is niet meer een obstakel in het landschap.
Het verbreden van een dijk kost ongeveer 20 miljoen per strekkende kilometer. In Nederland zou drieduizend kilometer dijk moeten worden verbreed. Dit is een megaklus waarvoor de overheid ca. 1 miljard euro extra moet bijleggen. Daartegenover staan inkomsten door grondverkoop.
