Het aanbod van elektriciteit door windturbines is door de sterk variërende windsnelheden grillig en heeft weinig verband met de vraag. Electriciteitsopslag met behulp van een waterbuffer is een oplossing.
Het concept is uitgewerkt voor het Markermeer. Het gaat om een waterreservoir van 165 vierkante kilometer, verdeeld over 2-3 bekkens en omgeven door een 30 m hoge dijk. In tijden van weinig vraag en veel aanbod van elektriciteit kan de overcapaciteit aangewend worden om de waterstand in het meer omhoog te brengen. Wanneer er weinig aanbod is en veel vraag kunnen turbines van het reservoir stroom leveren.
Er waren ernstige voorbehouden tegen het plan door de zeer hoge kosten, de landschappelijke implicaties en risico's bij een dijkdoorbraak van een gevuld bekken dat Amsterdam onder water zou kunnen zetten. Studenten van de Hogeschool van Amsterdam (Mike Fafieanie en Sander Zaadhof) hebben in 2006 het plan-Lievense geevalueerd en een moderne variant ontwikkeld. Het resultaat is een ontwerp met een tweetal bassins aan weerszijden van de ringdijk waarvan het deel aan de Markermeerzijde ongeveer 60 vierkante kilometer beslaat, een kleine 10% van de totale oppervlakte van het Markermeer, omringt met een dijk van ongeveer 20 meter hoog.
